Poezja, to z czytelnikami cicha rozmowa
i rozpoczęte przez twórców przesłanie,
że znany im język i znane im słowa
znajdą zrozumienie i zainteresowanie.

Poeta nie powinien bać się obmowy;
 tego, że nie ma nawet małej pochwały,
bo niekiedy sensem takiej rozmowy
jest uśmiech czytelnika – nawet mały.

Ja nawet milczących chcę rozumieć
lecz kochać chcę żarliwie czytających,
w ich myślach, jak potok zaszumieć;
układać wersy dla je odczuwających.

Nie korzystam z zawiłej jej formy,
skojarzeń ryzykownych chcę unikać,
chcę korzystać z klasycznej normy…
rymu i rytmu z wdziękiem dotykać.

A to się stało już niestety niemodne,
i prościej jest tylko ze słów wiersze,
 nawet bez rymu i rytmu, poukładać
jeden pod drugim,  węższe i szersze.

Chcę spełniać wymogi tej reformy;
  także z uwagą ten czyn obserwować,
śledzić  życzliwie rozwój gatunku i formy
i zdziwienie tylko pogodne zachować .

Układam swe wersy w starej postaci
z zachowaniem rytmu  i rymowane
 i myślę, że nikt na tym jednak nie straci
przez kogo i kiedy będą one czytane!