Poeta innym zapala lampy / kaganki
będąc sam przez Kogoś zapalonym
jako osoba świadoma, nie z łapanki;
swoją wyobraźnią nie ograniczonym.

Uruchamia to jego poetycką misję
wersami / prozą /strofą zapisaną,
jako misji i myśli poety transmisję
pracą i talentem zmyślnie wyrażoną.

Gdy misja poety jest już przy końcu
poddaje się sama  przeznaczeniu;
 innych lampeczek/ zniczy migotaniu
i daje zajść kiedyś twórczemu słońcu.

Wówczas energia  dostarczana
lampom, lampkom, kagankom
jest wprawdzie ograniczona...
ale ciągle też "produkowana".

A poetom stawia się rząd zniczy
lub  nawet pokaźnych lampionów
i wówczas już IM czytelnik nie liczy
ICH złośliwości ni IM.... pokłonów.