Ojczyzno  moja od wieków zarania,
gorąca swoim ciągłym istnieniem
czekasz teraz dobrego wykorzystania,
przez  ludzi z czystym  sumieniem.

Nie niszczą się odbudowywane kościoły,
 niekiedy w chmurach ich krzyż się chowa,
lecz  Naród odziany, obuty, nie goły,
nie wie, w jakiej doktrynie się wychowa.

Po Tobie Ojczyzno / mojej okolicy
w każdym roku powodzie płyną,
lecz tylko to przecież się w niej  liczy,
że ludzie dobrzy, zapewne nie zginą.

Twarze tych ludzi w pyle i ogorzałe
przez wieki przywykłe do swych ról,
gdy w ich  często wychudzone ciała
wchodzi  też  pokornego krzyża ból.

Ojczyzno moja, trwaj w potrzebie
pisząc Narodu wiersze i powieść
to może prawie wszyscy w Niebie
będziemy nieskończone życie wieść.